WOJCIECH STASZEWSKI: OJCIEC.PRL - DKK
Od pierwszych stron tej powieści wszystko jest oczywiste.
Nieporadny ojciec po udarze mózgu i syn sprawujący nad nim opiekę. Nie dla wszystkich to odwrócenie ról, kiedy stajemy się opiekunami naszych rodziców, jest łatwe i przyjmowane bez wewnętrznego buntu i żalu.
W debiutanckiej książce Wojciecha Staszewskiego: Ojciec.prl. znajdziemy wspomniane emocje, ale również głęboką refleksję nad zaakceptowaniem starości i choroby.
Po jej lekturze rozgorzała dyskusja o problemach opieki nad naszymi najbliższymi. Jest to niewątpliwie temat trudny i niepopularny w literaturze. Ciekawą refleksją podzieliła się jedna z czytelniczek - w życiu nie można zawrócić strumienia: dzieci przekazują wartości rodziców swoim dzieciom, te z kolei swoim i taka jest kolej rzeczy. I to nie sprawa dosłownie pojętej opieki jest w tej książce najistotniejsza lecz relacje ojca z synem. Nie są one wzorcowe, ale z pewnością prawdziwe.
Ta swoista autobiografia, przedstawiona w dwóch przestrzeniach czasowych, PRL i współczesnej, jest niezwykłą, momentami tragikomiczną, ale i wzruszającą historią o tym, jak dobrze mieć tatę. Narracja jest bardzo osobistą próbą przekazania tego, co nigdy już nie zostanie powiedziane między ojcem, który żył w PRL-u i synem, dla którego PL jest czymś nowym i lepszym. Znamienne jest zakończenie książki. Autor wprost przekazuje swój szacunek i uczucia do ojca : „ PRL ma przed sobą jeszcze trzy lata. Dorosłość będę przeżywał już w wolnej Polsce. Ale ojcem będę takim, jak nauczyłem się być w tamtej epoce. Ojcem PRL-u i kropka."
