Magdalena Tulli: Włoskie szpilki – DKK
Magdalena Tulli w swojej twórczości wraca do tematów znanych nam już w literaturze.
I tak powstały „Włoskie szpilki", które są zbiorem siedmiu opowiadań o smutnym dzieciństwie autorki w trudnych, powojennych latach Polski Ludowej.
Nie było to dzieciństwo takie, jakie być powinno. Trudno było żyć, nie mając oparcia u najbliższych osób –często nieobecnego ojca oraz emocjonalnie poranionej obozowymi przeżyciami matki, która utraciła wszystkich najbliższych. Ciężko było też sobie poradzić ze swoją trudną do określenia tożsamością, dwujęzycznością, z dziwnym, nie odmieniającym się nazwiskiem. Brakowało też akceptacji rówieśników, którzy okrutnym traktowaniem dawali odczuć jej inność. Autorka w ostatnim opowiadaniu wspomina również Marzec 1968 i antysemityzm w polskim wydaniu. Jedyną jaśniejszą plamą na tle szarej rzeczywistości były wakacje spędzane u rodziny ojca , w Mediolanie. Dzięki temu rozumiała, że „świat w którym żyje, nie jest jedyny, a jego regulamin nie obowiązuje wszędzie".
Magdalena Tulii nie ma żalu do nikogo o to, że jako dziecko dźwigała bagaż doświadczeń „starszych". To dziedzictwo, którego najlepiej by się zrzekła, ale pamięć upokorzeń, „żałobna chmura dymu, w której płyną najbliżsi jej matki", nigdy nie dadzą jej spokoju.
Na spotkaniu omawiałyśmy między innymi jeden z wywiadów zamieszczony w Gazecie Wyborczej. Artykuł zatytułowany „POLAKU nie pomiataj sobą, będziesz lepszy" dał nam możliwość lepszego zrozumienia książki. Autorka wyraża w nim pragnienie, aby jej „doświadczenia chociaż w części stały się pomostem, który nas łączy, a nie murem, który odgradza". Na upokorzenie nie wolno odpowiadać agresją czy „arogancją, która jest zewnętrzną szatą pogardy". Tym, co można uczynić od razu, „ nie oglądając się na nikogo: szanować innych. To zawsze pomaga obu stronom".
